Richard Groenendijk

ZIJN HIER DE AUDITIES VOOR BAYWATCH?

Ik denk dat ik nu zo’n 18 jaar bij Gezond Management patiënt ben. Alhoewel patiënt, ik weet niet of je dat zo noemt. Cliënt zeggen ze zelf liever, geloof ik. Dat staat minder bedlegerig. Nou moet ik zeggen, toen ik hier negen jaar geleden aanklopte, ik me toch eerder een patiënt dan een cliënt voelde. Ik weet ’t nog als de dag van gister. Ik stond me om te kleden om naar de bruiloft van een vriendin te gaan. Ik pak een manchetknoop uit een la en ‘krak’. Er schoot iets in mijn onderrug. Ik weet de naam niet meer, maar vroeger heette het ‘spit’ zo bleek later. Als je al zoiets stoms op moet lopen -ik vind het namelijk nogal een oubollige aandoening- dan doe je dat natuurlijk het liefst tijdens een sportwedstrijd of iets met een kampvuur en een zelf geschoten hert en niet bij het pakken van een manchetknoop. Maar goed; ik zal wel nooit een echte vent worden, dus bij mij gebeuren die dingen bij het pakken van kledingaccessoires. Binnen en half uur kon ik niet meer staan of zitten. Het enige dat ik kon was op mijn rug liggen met opgetrokken benen. Een soort van prostituee zonder klant zeg maar. De dokter gebeld en die zei; “Probeer ’t eens bij Gezond Management aan de Mathenesserlaan, da’s haptonomie.” Nou was ik daar niet zo kapot van, omdat ik twee jaar eerder eens een keer bij een haptonoom was geweest en dat was er eentje van het vage soort. “Adem in. Adem uit. Voel de skippybal. Voel je opa die achter je staat.” Nu stond mijn opa vroeger wel vaker achter me, maar aangezien hij inmiddels al vijf jaar dood was, twijfelde ik wat aan de betrouwbaarheid van deze dame. In ieder geval; ik goede vriendin Olga gebeld:”Ik kan niet meer lopen. Je moet me komen halen en naar de Mathenesserlaan brengen.” Ik kon me alleen voetje voor voetje, gebogen, met mijn handen steunend om mijn knieën, een beetje verplaatsen. Ik ben geen klager, maar ik verging echt van de pijn. Als een soort gebochelde van de Notre Dame ging ik de praktijk voor de eerste keer binnen. Héérlijk altijd die zware houten deur voor rugpatiënten. Of je slot Loevesteijn binnen moet vallen. De dames achter de balie, Roos en Ellen, maar die kende ik toen nog niet, keken me vol medelijden aan. En negen jaar geleden vond ik het nog nodig om overal te pas en te onpas te laten weten dat ik cabaretier was dus vroeg ik: “Zijn hier de audities voor Baywatch?” Ik was binnen zeg maar. Daarna met hulp van Olga en Wiebe, die inmiddels al negen jaar mijn steun en toeverlaat is in de praktijk, de behandelkamer weten te bereiken. Omdat ik er te slecht aan toe was, moest Rob ook te hulp schieten. Er kwam behoorlijk wat emotie vrij tijdens die eerste sessie. Nooit gedacht dat een behandeling zoveel los kon maken. Toen ik een flinke hoeveelheid tranen voelde aankomen, probeerde ik ze nog tegen te houden met een “ik had dit niet zo gepland!” richting Wiebe en Rob. Maar met een “wij wel” van Rob was er even geen houden meer aan. En dat bleek ook goed te zijn. Inmiddels zou ik al niet meer zonder kunnen. De emoties zijn niet meer zo heftig en mijn lichaam geef ik veel makkelijker over als ik op de tafel lig. Wiebe is echt de enige vent die overal aan mag zitten. Na mijn vage ervaring met die Yomanda op die skippybal had ik nooit gedacht dat haptonomie voor mij nooit meer iets zou kunnen doen. Niets blijkt minder waar. Het geeft me rust, vertrouwen ontspanning en zelfinzicht. Als dit nog negen jaar doorzet zit er voor mij in de toekomst vast alsnog een rolletje in Baywatch in.…

Terug