Magie of vage shit

Hoofdstuk 1

‘Voel je verschil?’ Marco van Gorp kijkt me in mijn ogen.
‘Ja, het voelt anders. Vooral bij mijn linkerbeen. Zwaarder. Alsof ik vaster op de grond sta,’ ik voel nog veel meer, maar het is moeilijk onder woorden te brengen.
‘Precies,’ hij grijnst zijn witte tanden bloot en zijn ogen stralen, ‘je staat veel rechter.’

Marco houdt zijn rechtervuist naar voren. Boks. Rechts van mij is een behandeltafel zoals elke fysiotherapeut er eentje heeft. Maar in deze ruimte valt de tafel wat uit te toon. Een hoog plafond, kunst aan de muur, een leren bank en een chesterfield stoel. Je waant je eerder in een sociëteit dan een behandelkamer. Wat Marco doet is geen gewone behandeling. Het is magie. Of vaag.

‘Wil je eens opschrijven hoe je deze behandelingen ervaart?’ vroeg Marco na de derde sessie. ‘Ik weet niet of dat wel lukt. Er gebeurt veel na de sessies, maar ik heb geen benul of ik dat in woorden kan vangen.’ ‘Zie maar, als het lukt is het mooi, anders is het ook goed.’

Tegen de pretoogjes van Marco kun je moeilijk nee zeggen. In zijn ogen zit permanent de twinkeling van een ondeugend jongetje dat net een appel heeft gestolen bij de boer en om zijn mond hangt constant een zweem van een glimlach zoals je die vaak ziet bij de Dalai Lama. Alweer dertig jaar geleden nam hij de praktijk over van Ted Troost, de bekendste haptonoom van Nederland die onder andere Marco van Basten in zijn praktijk had. Hoewel haptonoom de lading niet dekt. Want Ted combineerde haptonomie met osteopathie, fysiotherapie, meditatie, vage shit, hart voor de patiënt en intuïtie. Zoals Marco van Basten in zijn biografie schrijft:

Ted zuchtte en zweeg, terwijl hij de rest van mijn lijf langsging, routineus maar sensitief, zoals ik zijn handen had leren kennen. Maar iets zei me dat hij er met zijn gedachten niet helemaal bij was, alsof hij voelde wat er werkelijk speelde. Na twintig minuten zei hij opeens: ‘We gaan naar zee morgenochtend. Als het vloed is. We gaan in de zee lopen, jij en ik. Dat moeten we doen.’

Na de wandeling in zee, voelde de enkel van Van Basten een stuk beter. Waarom Ted met Van Basten in de ijskoude branding wilde wandelen, komen we als lezer niet te weten, alleen dat Van Basten na jaren van leed en ellende, door zo’n simpel wandelingetje voelde dat de pijn wat verzachte, dat krijgen we mee. Met de behandelingen van Marco van Gorp is het net zo. Ik heb geen idee waarom hij soms zacht over mijn rug wrijft en een volgend moment in mijn bovenbeen knijpt waardoor de tranen in mijn ogen springen. Of waarom hij soms een voetmassage geeft en een volgend moment in mijn kaak knijpt alsof hij mijn kaak uit mijn gezicht wil trekken. Wat hij doet en waarom blijft een raadsel, maar het voelt erg goed. Na afloop dan. Ik voel me lichter en zwaarder tegelijkertijd, op een bijzondere manier. En zelfverzekerder en vreugdevoller. Een halfjaar geleden kwam ik voor het eerst, via een vriend.

‘Heb je nog steeds last van je rug?’ Martin neemt een slok uit zijn bidon.
Links ligt de Amstel er mooi bij. Twee roeiers in korte hempjes roeien een eindje met ons op, wij slingeren langs de rivier naar Ouderkerk a/d Amstel. ‘Ja, daarom fiets ik wat minder. Na een lange fietstocht heb ik dagen last van mijn rug en een stijve nek.’
‘Je weet toch dat ik naar iemand toe ging, toen ik even in de kreukels lag?’
‘Ja, toen je leuke dochter alleen overdag sliep en jij zonder slaap keihard doorwerkte? Die vent waar je niet hoefde te praten, maar die toch de stress uit je lijf masseerde en de zon terug in je hoofd kneedde?’
‘Precies. Ik denk dat jij daar ook eens naartoe moet, dat gun ik je.’
‘Hoezo dan?’ Martin remt voor een auto van rechts, ik doe twee snelle trappen en ga voor de auto langs. Na het kruispunt hou ik even mijn benen stil.
‘Mijn gevoel zegt dat het wel goed voor je is om bij hem langs te gaan. Ik geef je zijn nummer wel, zeg maar dat je via mij komt. Hij is erg druk, hopelijk heeft ie een plekkie voor je.’

Martin heeft in 35 jaar vriendschap nog nooit advies gegeven. Fietsrondjes zijn garantie voor mooie verhalen uit de oude doos en vermakelijke, verse anekdotes over werk, sport, vrouw en kinderen. Zelfspot en grappen gaan hem beter af dan zelfmedelijden en hulp vragen. Soms zien we elkaar jaren niet, soms stappen we een periode wekelijks op voor een rondje fietsen en bijpraten. Toen Martin het nummer van zijn behandelaar appte (Koen, dit is de sympathiekste Rotterdammer sinds Jules Deelder), belde ik gelijk. Drie weken later kon ik terecht.

‘Wat brengt je hier?’ vroeg Marco in Bloemendaal.
‘Met hardlopen heb ik geregeld last van mijn linkerkuit en als ik wielren heb ik last van mijn rug en mijn nek,’ ik pak even mijn nek beet.
‘Vertel eerst wat over jezelf.’
Ik vertelde over mijn werk, zitten achter een computer en mijn interesse voor ademhaling en meditatie. En ik vertelde over mijn verdrietige scheiding en mijn leuke zoon die de ene week bij mij woont en de andere week bij mijn ex.
‘Ga maar liggen.’

Marco wrijft, knijpt, masseert, duwt, trekt, kneedt, aait, tikt, voelt, zwijgt, ademt en port. Na drie kwartier voel ik me herboren.

‘Als je straks in de auto stapt en naar huis gaat, raad ik je aan om eerst een minuutje te zitten. Voel de ruimte die je inneemt en blijft gewoon een minuutje zitten.’

Na de boks, loop ik het statige pand uit. Het grind knispert onder mijn voeten en ik loop naar mijn auto. Licht en opgewekt. In de auto doe ik wat Marco me aanraadde. Ik doe de sleutel in het contact, maar ik start de auto nog niet. Even zitten. De ruimte voelen. Het klinkt wat vaag, maar in de auto voel ik ineens sterk de aanwezigheid van mijn ex-schoonmoeder. Eerst was deze auto van haar. En ik voel de aanwezigheid van mijn ex en denk aan de vakanties naar Frankrijk die we met deze auto hadden. Ruimte innemen. Dan vult de auto zich met mijn energie, niet om de energie van mijn ex en mijn ex-schoonmoeder uit de auto te duwen, maar om de ruimte in te nemen met mijn eigen energie. Een traan prikt in mijn oog en valt via mijn wang op de autostoel. Ik voel me dankbaar en energiek.

Dank Marco.

Tot volgende maand.